همه می دانند که اولین نقد مربوط به جمع آوری مجسمه های اسبها تحت عنوان" نمادهای نجابت یا بهانه های هتک حرمت" به استناد بازتاب در غالب سایتهای استانی، توسط حقیر به نگارش درآمده و طی آن بطور مفصل با ارائه مثالهای دینی و ملی، در باره این تصمیم و یا حداقل کیفیت اقدام اظهار نظر اعتراضی کرده ام و از اینکه می بینم برخی از افراد فاقد اطلاع، انتقاد آرمانخواهانه ام از بیانیه سیاسی مختاباد را هنرستیزی، حقیقت ستیزی، چهره ستیزی، پرخاشگری و حتی همدستی و همفکری با مسئولین جمع آوری مجسمه ها تبلیغ می کنند، دلگیرانه بیاد شعر معروف مولانا می افتم که فرمود:
آنچه می گویم به قدر فهم توست / مُردم اندر حسرت فهم درست!
نمی دانم چرا برخی از افراد بجای فهم درست و عمیق مطالب ارائه شده و تنبیه و طرد و محکوم کردن افراد خطاکار و متخلف، اصرار دارند تا مقدمات تشجیع و جسارت افزائی آنها را با زیر سئوال بردن قانون و مجری و جامعه و دیگران فراهم آورده و افکار عمومی را دچار انحراف برداشت نمایند و در این مغلطه بازار متاسفانه طوری عمل می کنند که افراد مهاجم که مسئولیت اقدام اولیه با آنهاست، محق جلوه داده شده اما مدافعان که حق دفاع با دارند، محکوم می شوند و این قانون نانوشته در باره روشنگری های ما در این موضوع نیز مصداق عینی یافته و ما هم قربانی همین شبهه افزائی ها از سوی برخی از صاحبان قلم شده ایم که متاسفانه علیرغم ادعای فرهیختگی، دچار شیفتگی و دلباختگی عاطفی و بهم ریختگی فکری و اعتقادی اند و نمی دانند که با افکار عمومی چه می کنند و بجای ارائه عملکرد مثبت و همراهی با آرمان امام و شهدا، ناصحان را نصیحت کرده و آنها را از تندروی های ذهنی و خیالی خودشان نهی می کنند، غافل از آنکه بر خلاف امور اجرائی و قضائی و اقتصادی و غیره، در امور اعتقادی و فرهنگی، مبتنی بر اندیشه های امام راحل و رهبری معظم ما نمی توانیم اهل تسامح و تساهل باشیم!؟
از این رو وقتی که اینروزها در سایت ها و وبلاگ ها و کامنتها و نیز در عرصه روزنامه ها، با نادیده انگاشتن هتاکها و فحاشها، افرادی را می بینم که علیرغم فقر مشهود در بصیرت سیاسی و دینی و نیز با کمترین قرابت و نسبت با شهدا و دفاع مقدس، بر منبر وعظ نشسته و جوابیه های اعتراضی و اصولی دلسوختگان نظام و شهدا به اقدام موهن مختاباد را نوعی تندروی و یا تلاش برای تکفیرش تعبیر می کنند، متحیرم می کند و این نشان می دهد که برخی از اهالی قلم هم برخلاف ژستهای متداول هنوز به بلوغ کافی فکری نرسیده و در حالیکه برای مطرح شدن خیلی عجول اند، اما متاسفانه فرق بین نقد و تخریب را نمی دانند، چرا که در نقدها روی واقعیات مانور می دهند، ولی در تخریبها بجای واقعگرایی، واقع نمایی می شود و من در این جوابیه، حتی یک مطلب خودساخته را هم بر متن آقای مختاباد اضافه و یا تلفیق نکرده ام!
ضمناً آقای مختاباد که به استناد مکتوب نوشته های پیشینم، هنوز هم خود را علاقه مند آثار فاخرش می دانم، درست که یک بیانیه داده اما در این بیانیه که تاریخ انقلاب و جنگ در آن مرور شده، او فقط یک حرف نزده که ما متهم به تخریب و تندروی شویم، بلکه در یک بیانیه، هزاران حرف ناگفته را مستقیم و غیرمستقیم گویا کرده و تردید ندارم که با توجه برنامه ماه آینده اش در امریکا و کانادا، این بیانیه کاربرد خارجی داشته و در اصل می خواست جاده صاف کن برنامه هایش بخاطر اختلالی باشد که اجرای اشعار امام راحل در تهران که در نیمه خرداد امسال توسط ایشان انجام شده، برایش ایجاد کرده بود!
بهر حال شایسته نیست که که مدعیان اندیشه و قلم بخاطر یک علاقه عاطفی و یا نام نیک و یا همشهری بودن و دهها دلیل جانبی دیگر، چشمان خویش را بر حقایق بسته و متعصبانه عمل کنند و حتی زمانی که لازم شد تا افراد را با حق مقایسه کنند، برعکس رهنمود امام علی(ع) عمل کرده و افراد را عین حق دیده و بجای محکوم کردن کژرویها، کژاندیشی ها، کژبینی ها و کژگوئی ها، به هر معترضی بتازند تا شاید از نمد این تاختن ها، کلاهی برای خود بسازند!
نکته ای که ذکرش را در این مجال لازم می دانم مربوط به عدم موضعگیری مسئولین نهادهای فرهنگ محور استان است که متاسفانه به کمک رسانه هایی که احساس مسئولیت کرده اند، نیامده و تنهایشان گذاشته اند و این سنت حسنه ای نیست، چرا که رهبر معظم انقلاب به تاسی از امام راحل در فبال مواضع انحرافی، جزء اولین نفراتی هستند که سینه سپهر کرده و موضع می گیرند و اتفاقاً پیشتازی هم می کنند!
اگر چه به گمان من در باره بیانیه ناشایست مختاباد به اندازه کافی اطلاع رسانی شده و نیازی به پردازش مجدد در این خصوص نیست، مگر اینکه مورد تازه ای خلق شود و حقیر هم این جوابیه ثانوی را فقط به متن هایی اختصاص داه ام که در این باره نوشته شده و می شوند، وگرنه متن بیانیه سیاسی مختاباد از این پس، از تازگی و اولویت و برجستگی افتاده و تنها یک یادداشت آرشیوی است و خواهش ما از دوستان نیز این است که با درایتی جامع و با وسعت نظری کامل، به مسائل مهم تر جامعه بپردازند.
صادقعلی رنجبر-عضو هیئت علمی دانشگاه-۲۸/۳/۹۰
